giriş

Bu blog, her bir parcasini sevgi ile topladigim ‘vintage’ kolesiyonumuma dairdir. Kisa bir sure once, cocuklugumdan beri suregelen eski mucevherlere ve kiyafetlere olan tutkumu bir koleksiyona donusturme karari aldim. E-bay ile basladim yola. Sabahlara kadar suren arastirmalar, hararetli acik arttirmalar sonucunda koleksiyonumun ilk birkac parcasina kavustum. Ne buyuk bir keyif! 1960’li yillarda alinmis, bir omur kullanilmis bir brosu bugun elimde tutmanin heyecanini tarif etmek cok zor.

Dedem Ali bir koleksiyonerdi. Hayati boyunca buyuk bir ozenle eskiler topladi. Yine ayni ozenle evine, dukkanina yerlestirdi. Her biri ile icice yasadi omrunun son gunune kadar. Luleburgaz’da kucuk bir yorganci dukkani vardi Ali’nin. Dukkanin arkasi kocaman bir depoydu. Evine ve dukkanina sigdiramadiklarini o depoda tutardi. Bir gece, elektrik prizlerinden birindeki kacak sonucu dukkaninda yangin ciktigi haberini aldi. Yatagindan firladi, var gucuyle kostu ama yetisemedi. Yanmisti butun depo ve icindeki hersey. Cocuktum ama hala cok iyi hatirlarim, bir hafta icinde bembeyaz olmustu saclari uzuntuden. Hic konusmamis, derin bir sessizlik icinde kahretmisti kendini. Butun cocuklugum boyunca, dedem uyumak icin yataga gider gitmez yanina sokulup bir masal anlattim  ona. Buyuk ihtimalle hep ayni masali anlatiyordum, o da sabirla dinliyordu. Her gece, hic aksatmadan. Masal biterdi, sarilirdik, oyle icim rahat ederdi. Yanginin ciktigi hafta boyunca hic gidemedim yanina. Biliyordum buyuk bir yasta oldugunu. Kolay degildi. Yanan birkac obje, birkac kitap degil, bir omurdu. Yasamayan bilemezdi.

Onunla ogrendim koleksiyon sahibi olmanin guzelligini; Disiplin, detaya duyulan ozen ve bir omur surecek bir sevgi oldugunu. Iste bu yuzden, bu koleksiyonu ve blogu dedem Ali Ergen’e ithaf ediyorum. Zaman zaman masallarla suslemek sozu ile...